4 περιπτώσεις συνεργασίας μας για βελτίωση της οδικής ασφάλειας ατόμων με προβλήματα όρασης
Στην καθημερινότητά μας ο τρόπος, με τον οποίο κινούμαστε με ασφάλεια μέσα στο περιβάλλον μας καθορίζεται πρωτίστως από τις αισθήσεις της ακοής και της όρασης. Είναι αυτές που μας βοηθούν να αναγνωρίσουμε τυχόν κινδύνους γύρω μας και με ασφάλεια να κινηθούμε μέσα στον χώρο.
Σκεφτείτε πόσο σημαντικό είναι να κοιτάξουμε τον δρόμο και από τις δύο πλευρές πριν τον διασχίσουμε ή να ακούσουμε την προειδοποιητική κόρνα διερχόμενου οχήματος που θα μας κάνει να σταματήσουμε εγκαίρως και να αποφύγουμε τη σύγκρουση μαζί του.
Τι γίνεται, όμως, στην περίπτωση που μία από αυτές απουσιάσει;
Προβλήματα όρασης και αυτονομία
Ας σκεφτούμε πώς θα ήταν αν είχαμε μειωμένη ή καθόλου όραση. Οι πιο απλές και καθημερινές δραστηριότητες μετατρέπονται σε πρόκληση: «Πώς θα διαβάσω;», «Πώς θα ντυθώ ή θα μαγειρέψω;», «Θα είναι αδύνατον να οδηγήσω ή να κυκλοφορήσω έξω με ασφάλεια».
Τα προβλήματα όρασης αποτελούν, ωστόσο, πραγματικότητα για πολλούς από τους συνανθρώπους μας. Σε παγκόσμιο επίπεδο, σύμφωνα με τον ΠΟΥ, 1,3 δις άνθρωποι ζουν παγκοσμίως με κάποια μορφή τύφλωσης (μερική ή ολική). Παρότι για την Ελλάδα δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία, ο αριθμός αυτός υπολογίζεται στις 50-55 χιλιάδες.
Σε κάθε περίπτωση, παραμένουν άτομα δραστήρια που διατηρούν την αυτονομία τους και κινούνται με ανεξαρτησία αναμεσά μας. Σύμβολο της ανεξαρτησίας τους: το λευκό μπαστούνι, το τεχνικό βοήθημα που μετά από εκπαίδευση επιτρέπει στα άτομα με προβλήματα όρασης να περιηγηθούν με ασφάλεια στον χώρο ανιχνεύοντας και αποφεύγοντας εμπόδια στην πορεία τους.
Πόσο εύκολο είναι; Μάλλον, καθόλου… Ειδικά όταν μιλάμε για μια χώρα όπως η Ελλάδα με ιδιαίτερα «αφιλόξενες» πόλεις, όπου τα αυτοκίνητα φέρονται να έχουν περισσότερα δικαιώματα από τους πεζούς (σε δρόμους και πεζοδρόμια).
Σε ποιες περιπτώσεις η συνεργασία μας βοηθάει;
Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι τα άτομα με προβλήματα όρασης, όταν βγαίνουν στον δρόμο χωρίς συνοδό, έχουν μελετήσει τη διαδρομή που θα ακολουθήσουν και ξέρουν ακριβώς που θα πάνε γνωρίζοντας τις αποστάσεις αλλά και σε ποια σημεία υπάρχουν φανάρια, διασταυρώσεις ή πιθανά εμπόδια.
Παρότι, λοιπόν, τις περισσότερες φορές δεν θα χρειαστούν τη βοήθειά μας, υπάρχουν περιπτώσεις που η συνεργασία μας μπορεί να αποδειχθεί πολύ σημαντική:
Πρώτον, σεβόμαστε τις λωρίδες όδευσης τυφλών φροντίζοντας να μην στεκόμαστε πάνω σε αυτές ή παρκάροντας εκεί μηχανάκια, ποδήλατα ή ακόμα και αμάξια. Δεν γινόμαστε απροσδόκητα εμπόδια δυσκολεύοντας τη διέλευση τους.
Δεύτερον, ως οδηγοί πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι τα άτομα με προβλήματα όρασης αναγνωρίζουν την κυκλοφορία και κινούνται στον δρόμο βασιζόμενοί στην ακοή τους. Αυτό σημαίνει ότι ο θόρυβος της μηχανής του οχήματος μας τους δείχνει πότε πρέπει να σταματήσουν σε μια διάβαση. Δεν πρέπει, επομένως, να τους μπερδεύουμε σταματώντας απότομα το όχημά μας προκειμένου να τους δώσουμε προτεραιότητα γιατί τους δυσκολεύουμε να υπολογίσουν τον χρόνο που έχουν για να διασχίσουν το δρόμο.
Σε περίπτωση που θέλουμε να βοηθήσουμε, σβήνουμε τη μηχανή, πλησιάζουμε και κάνουμε σαφή την παρουσία μας. Ρωτάμε το άτομο αν χρειάζεται βοήθεια και το αγγίζουμε στο χέρι που δεν κρατά το μπαστούνι ώστε να μας πιάσει από τον αγκώνα για να μπορέσουμε να το οδηγήσουμε προηγούμενοι πάντα μόνο ένα βήμα.
Τέλος, όταν υπάρχει σκύλος-οδηγός δεν θα πρέπει σε μια περίπτωση να του αποσπάσουμε την προσοχή με χάδια, ήχους/καλέσματα ή φαγητό. Δεν ξεχνάμε πως εκείνη τη στιγμή πρέπει να παραμείνει απόλυτα αφοσιωμένος στην υπηρεσία του χειριστή του. Δεν είναι απλά ένα ζώο συντροφιάς, είναι πολύτιμος σύντροφος στην καθημερινή ζωή του ιδιοκτήτη του που έχει ειδικά εκπαιδευτεί για να ανταποκρίνεται αποτελεσματικά και με ασφάλεια στις ανάγκες που παρουσιάζει η κίνηση στους δρόμους.
